Λίμνη Στυμφαλία - Λίμνη Δόξα

α αφήσουμε την Ολυμπία Οδό βγαίνοντας από τον κόμβο του Κιάτου (δηλαδή στα 107 χλμ. από Αθήνα), θα ανεβούμε προς τη λίμνη Στυμφαλία, θα συνεχίσουμε προς το οροπέδιο του Φενεού, θα περάσουμε από τη λίμνη Δόξα και θα κατηφορίσουμε προς την Εβροστίνα (Ζάχολη) κι από κει θα βγούμε ξανά στην παραλία στο ύψος του κόμβου του Δερβενίου. Στην ουσία δηλαδή θα κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο περνώντας πίσω (νότια) από τη Ζήρεια, και συνολικό μήκος διαδρομής 120 χλμ. (συμπεριλαμβάνεται και ο γύρος της λίμνης Δόξα).

Η ΑΡΧΑΙΑ ΣΙΚΥΩΝ

Βγαίνουμε λοιπόν και ανηφορίζουμε. Τα πρώτα χιλιόμετρα διασχίζουμε χωράφια, λόφους και βοσκοτόπια που ανήκουν στο Δήμο Σικυωνίων, ο οποίος πήρε το όνομά του από την Αρχαία Σικυώνα, μία πόλη που ήκμασε κατά τον 7ο, τον 6ο και τον 5ο αι. π.Χ. με άξονα τις τέχνες και ειδικότερα τη γλυπτική, τη ζωγραφική αλλά και την τραγωδία (σώζεται και το αρχαίο θέατρο της πόλης), εντάχθηκε στην Αχαϊκή Συμπολιτεία, ώσπου τελικά κατακτήθηκε από τους Μακεδόνες και στη συνέχεια από τους Ρωμαίους. Το πρώτο χωριό που θα βρούμε πάνω στο δρόμο μας είναι το Σούλι. Αμέσως μόλις περάσουμε τα τελευταία σπίτια του χωριού υπάρχει μια διασταύρωση και μια πινακίδα που δείχνει αριστερά προς Κρυονέρι 2 χλμ. Το Κρυονέρι είναι όνομα και πράμα: μια ρεματιά με κρύα γάργαρα νερά (δηλαδή ο ποταμός Ελισσών) πηγάζει μέσα ακριβώς από το χωριό. Θα απολαύσουμε το κρύο νερό στην πέτρινη βρύση, θα αγναντέψουμε και τη θέα στον Κορινθιακό και θα γυρίσουμε στο Σούλι για να συνεχίσουμε. Θα διασχίσουμε τώρα ένα μικρό οροπέδιο που ανήκει στο Δήμο Στυμφαλίας, οπότε έχουμε στα δεξιά μας θέα προς τη Μικρή Ζήρεια, στους πρόποδες της οποίας βλέπουμε τρία χωριουδάκια. Το πρώτο είναι το Κλημέντι και το δεύτερο το Καίσαρι. Συνεχίζουμε στον κύριο δρόμο και σε λίγο βλέπουμε δεξιά μας πινακίδα για το Κεφαλάρι. Είναι κι αυτό ένα ήσυχο χωριό με μία μικρή πλατεία που τη σκεπάζει εξ ολοκλήρου ένας αιωνόβιος πλάτανος, ο οποίος φυτεύθηκε το 1875. 

ΚΑΛΛΙΑΝΟΙ

Επιστρέφουμε στον κύριο δρόμο και συνεχίζουμε. Σε λίγο συναντούμε στα δεξιά μας το συγκρότημα "Πλειάδες" με τα πέτρινα σπιτάκια και ακολούθως περνάμε μέσα από το χωριό Καλλιάνοι, που είναι και η έδρα του Δήμου Στυμφαλίας. Μόλις βγούμε από το χωριό θα βρούμε διχάλα: αριστερά φεύγει ο δρόμος που ανεβαίνει στον αυχένα του Ολίγυρτου (ένα βουνό με υψόμετρο 1935 μ. και το οποίο μοιράζονται η Κορινθία και η Αρκαδία) με την άπλετη θέα προς τη λίμνη και ύστερα από πολλές στροφές και οδήγηση περίπου μίας ώρας μας βγάζει στο Ν. Αρκαδίας και στο λεκανοπέδιο της Κανδύλας και από κει στο Λεβίδι. Εμείς βέβαια συνεχίζουμε δεξιά. Στα 200 μ. θα βρεθούμε μπροστά στοτυροκομείο Στυμφαλία, όπου όλοι συνήθως κάνουν μια στάση για να πάρουν φέτα, γιαούρτι, Ζηρειοτύρι, ρυζόγαλο, κρέμα, μέλι, γλυκά, ζυμαρικά ακόμη και κρέατα ντόπια.

ΛΙΜΝΗ ΣΤΥΜΦΑΛΙΑ

Η λίμνη Στυμφαλία και στο βάθος η Μικρή Ζήρεια που καθρεφτίζεται στη λίμνη

Είμαστε τώρα στα 600 μ. υψόμετρο και στο οπτικό μας πεδίο μπαίνει ηλίμνη Στυμφαλία. Είναι μονίμως πνιγμένη σε εκατομμύρια καλαμιές. Αν μεν είναι άνοιξη ή καλοκαίρι τότε οι καλαμιές είναι καταπράσινες ενώ αν είναι φθινόπωρο ή χειμώνας τότε οι καλαμιές είναι κατάξερες. Στο σχολείο όλοι μάθαμε για τους 12 άθλους του Ηρακλή. Κατά τη μυθολογία στη Στυμφαλία λίμνη ζούσαν κάτι άγρια σαρκοβόρα και ανθρωποφάγα πουλιά, οι Στυμφαλίδες Όρνιθες, την εξόντωση των οποίων ανέλαβε οΗρακλής. Σήμερα φυσικά δεν πρόκειται να συναντηθούμε με αυτά τα αγρίμια, υπάρχει όμως μεγάλη πιθανότητα (αν είναι Μάρτιος ή αρχές Απριλίου) να πετύχουμε ανάμεσα στα καλάμια σμήνη από πάπιες, οι οποίες καθώς μεταναστεύουν προς τα βόρεια κάνουν και δω μια στάση για να πάρουν το μπανάκι τους. Επίσης θα προσέξουμε ανάμεσα στις λάσπες και τις καλαμιές διάφορα εγκαταλελειμένα ερείπια, τα οποία ανήκουν στην Αρχαία Στύμφαλο. Λίγα μέτρα πιο κάτω, δίπλα στην άσφαλτο θα δούμε και τα ερείπια της Μονής Ζαρακά, ένα γοτθικό μοναστήρι με πλούσια ιστορία, που ιδρύθηκε το 13ο αι. από Κιστερκιανούς μοναχούς.

Κάπου εδώ θα βρούμε εύκολα και το ολοκαίνουριο (εγκαινιάσθηκε στις 5/6/2010) Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας. Δημιουργήθηκε από το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς και παρουσιάζει την αλληλεξάρτηση ανθρώπου και φύσης καθώς και την αρμονική συνύπαρξή τους στη Στυμφαλία. Βασικοί του στόχοι είναι η οικολογική ευαισθητοποίηση του κοινού και η διάσωση της γνώσης για την παραδοσιακή τεχνολογία της περιοχής. Λειτουργεί καθημερινά εκτός Τρίτης από 10:00 έως 17:00 (το καλοκαίρι έως 18:00).  Τηλ. 2747022296.

ΣΤΟ ΚΑΡΤΕΡΙ ΜΑΣ ΕΣΤΗΣΑΝ ΚΑΡΤΕΡΙ...

Συνεχίζουμε προς το χωριό Καρτέρι, το οποίο φαίνεται ονομάστηκε έτσι επειδή μάλλον εδώ έστηνε καρτέρι ο Ηρακλής μπας και πετύχει καμμιά όρνιθα για να την ξεκάνει. Εμάς όμως μας έστησε καρτέρι ο ψήστης της ταβέρνας "Λεωνίδας", που σου τρυπάει τη μύτη με τις μυρωδιές της: έβαλε στη μέση του δρόμου μια αυτοκινούμενη ψησταριά με 10 τεράστια γουρουνόπουλα και μάλιστα πήρε και τον παπά δίπλα του για να τα ευλογάει! Ιδού του λόγου το αληθές! Οπότε πώς να πεις όχι... Προσοχή όμως, με μέτρο. Αλλά κι αν το παρακάνουμε με το φαΐ δεν πειράζει. Θα πάρουμε τα βουνά για να χωνέψουμε...

ΚΑΣΤΑΝΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Μόλις 3 χλμ. μετά το Καρτέρι αρχίζουμε τις απανωτές ανηφορικές στροφές για το χωριό Καστανιά. Οι στροφές διαρκούν 4 χλμ. αλλά το αστείο είναι ότι αντί να βάλουν μία πινακίδα της τροχαίας που να λέει "συνεχείς στροφές για 4 χλμ." έχουν βάλει 4 ταμπελίτσες (ανά 1 χλμ.) που λένε "συνεχείς στροφές για 1 χλμ.". Περίεργη λογική... Η Καστανιά Κορινθίας κανονικά θα έπρεπε να λέγεται Ελατιά! Είναι ένα μικρό καταπράσινο χωριό στα 1.100 μ. υψόμετρο, τριγυρισμένο από έλατα, κέδρους, καρυδιές και πουρνάρια. Δέντρο καστανιά δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, το περίφημο δάσος με τις καστανιές αφανίστηκε εδώ και 200 χρόνια! Το χωριό αποτελεί παραδοσιακό θέρετρο διακοπών και μάλιστα τα παλαιότερα χρόνια το προτιμούσαν κυρίως για θερινή διαβίωση λόγω του άριστου και υγιεινού κλίματός του. Σήμερα λειτουργούν 4-5 ξενοδοχεία και άλλες τόσες ταβέρνες.

Βγαίνουμε από το χωριό και κατηφορίζουμε μέχρι τον αυχένα της Καστανιάς. Από κει και πέρα απλώνεται μπροστά μας ολόκληρο τοοροπέδιο του Φενεού. Θα κατηφορίσουμε τώρα ελαφρά περνώντας τη Μοσιά και φτάνοντας στο Μεσινό. Εδώ θα στρίψουμε αριστερά (υπάρχει πινακίδα) προς Αρχαία Φενεό (4 χλμ.) και λίμνη Δόξα (5 χλμ.). Η Αρχαία Φενεός, που μέχρι το 1977 λεγόταν Καλύβια, ήκμασε κατά την εποχή του Ομήρου με βασιλιά τον Έλατο και έφτασε να έχει πληθυσμό ακόμη και 30.000 κατοίκους. Στην κεντρική πλατεία εκτός από την εκκλησία θα βρούμε ένα μεγάλο πλατάνι, το οποίο χρησιμεύει και σαν καμπαναριό, μία πέτρινη βρύση κι ένα μικρό αρχαιολογικό μουσείο. Λίγο ψηλότερα φωλιάζει και το μικρό χωριουδάκι Πανόραμα, στα 1.000 μ. υψόμετρο, το οποίο τελευταία αναπτύσσεται τουριστικά.

ΛΙΜΝΗ ΔΟΞΑ

 Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού

Η λίμνη Δόξα (και όχι Δόξας) είναι μία μικρή και γραφική τεχνητή λίμνη σε υψόμετρο περίπου 900 μ. και με περίμετρο περίπου 5 χλμ. Δημιουργήθηκε το 1996 με την κατασκευή μικρού φράγματος. Σε περιόδους αργιών, εορτών κλπ. μαζεύει πολύ κόσμο. Στο κέντρο της λίμνης Δόξα υπάρχει μία στενή χερσόνησος, στην άκρη της οποίας θα βρούμε το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Φανουρίου. Τη λίμνη τροφοδοτεί με νερό ο χείμαρρος Δόξας. Πάνω από τη λίμνη υψώνεται σχετικά απότομα ο όγκος της Ντουρντουβάνας με υψόμετρο 2.109 μ. Από τη λίμνη ξεκινάει κι ένας χωματόδρομος βατός το καλοκαίριαλλά αδιάβατος όταν έχει χιόνια, μπαίνει σε πανέμορφο δάσος και καταλήγει στη Ζαρούχλα του Ν. Αχαΐας.

Περίπου 1 χλμ. πάνω από τη λίμνη θα βρούμε πανεύκολα το δρόμο για το ιστορικό μοναστήρι του Αγ. Γεωργίου Φενεού. Περιβάλλεται από πανέμορφη φύση (μικτό δάσος από έλατα, πεύκα και βελανιδιές) και το αρχονταρίκι του προσφέρει απίστευτη θέα στη λίμνη Δόξα. Οι πάντοτε φιλόξενοι και προσηνείς μοναχοί του θα μας κεράσουν καφεδάκι και γλυκό του κουταλιού τριαντάφυλλο.

Επιστροφή στο Μεσινό όπου και στρίβουμε αριστερά. Σε 4 χλμ. από το Μεσινό περνάμε την όμορφη Γκούρα με την απλόχωρη πλατεία, τους ξενώνες, τις ψησταριές και τα καφενεδάκια της. Είναι το κεφαλοχώρι της περιοχής, το οποίο παλαιότερα αποτελούσε και έδρα του Δήμου Φενεού. Ακόμη 3 χλμ. και περνάμε και το χωριό Στενό, στο οποίο θα σταματήσουμε να πιούμε δροσερό βουνίσιο νερό που βγαίνει μέσα από ένα τεράστιο πλατάνι. Μετά θα κατηφορίσουμε μέχρι τον ποταμό Όλβιο και θα περάσουμε τη γέφυρα. Αμέσως μετά θα βρεθούμε σε διχάλα: αριστερά οδηγεί στο χωριό Φενεός και από κει στη λίμνη Δόξα ενώ δεξιά ο δρόμος κινείται παράλληλα με το ποτάμι και κατεβαίνει προς Δερβένι.

Πάμε λοιπόν δεξιά. Σύντομα θα προσέξουμε στα αριστερά μας κάτιπελώριους βράχους που μοιάζουν κάπως με τα Μετέωρα. Θα στρίψουμε αριστερά για να μπούμε στον οικισμό Κάτω Ταρσός και θα συνεχίσουμε προς το ξωκκλήσι της Παναγίας των βράχων. Αξίζει τον κόπο να ανεβούμε τα στενά σκαλοπάτια για να βγούμε στο μπαλκόνι όπου και θα απολαύσουμε τη θέα στη ρεματιά.

ΕΥΡΩΣΤΙΝΗ (ΖΑΧΟΛΗ)

Το ρέμα των μύλων στην Ευρωστίνη

Γυρίζουμε ξανά στον κεντρικό δρόμο και στρίβουμε αριστερά. Σε 8 χλμ. θα βρούμε δεξιά μας ένα δρόμο που οδηγεί σε 3 χλμ. ψηλά στην Καρυά Κορινθίας και από κει στα Τρίκαλα Κορινθίας. Εμείς συνεχίζουμε ευθεία. Από δω ακόμη 8 χλμ. και φτάνουμε στην Ευρωστίνη, στα 750 μ. υψόμετρο. Στην είσοδο του χωριού θα κάνουμε μία στάση για να επισκεφθούμε την "πολύτρουλη βασιλική" του Αγ. Γεωργίου, ένα ναό του 1811, ο οποίος πρόσφατα συντηρήθηκε. Η μοναδικότητά του είναι οι 17 τρούλοι της σκεπής του. 

Στο χωριό λειτουργεί η οικογενειακή επιχείρηση efcharisto, που παράγει και διαθέτει επί τόπου χειροποίητες βιολογικές μαρμελάδες, σπιτικές χυλοπίτες, ελαιόλαδο, γλυκά του κουταλιού, τραχανά, ταλιατέλες, σκορδαλιά κ.ά. Τηλ. 2743031390.

Η Ζάχολη έχει το προνόμιο να δροσίζεται από το ρέμα των μύλων. Για να φτάσουμε εκεί πρέπει στη διασταύρωση με τις ταβέρνες να πάμε δεξιά κάτω στην κατηφόρα. Είναι ένας ιδανικός χώρος για περίπατο δίπλα στους καταρράκτες πάνω από ξύλινα γεφυράκια. Υπάρχουν και ξύλινα τραπέζια για πικ νικ και φυσικά άφθονη δροσιά (π.χ. την ώρα που στις παραλίες του Κορινθιακού έχει 38° C εδώ πάνω έχει 29° C). Γυρίζουμε ξανά πάνω στις ταβέρνες και στρίβουμε δεξιά. Περίπου 2 χλμ. μετά τα τελευταία σπίτια του χωριού θα δούμε στα δεξιά μας πινακίδα για την Παναγία την Καταφυγιώτισσα. Πρόκειται για ακόμη ένα ξωκκλήσι κρεμασμένο στο χείλος του γκρεμού. Η κατάβαση εκεί είναι μία μικρή περιπέτεια αλλά αξίζει τον κόπο, κατεβαίνεις αρκετά σκαλοπάτια, μπαίνεις σε τούνελ μέσα στο βράχο, περιεργάζεσαι τους χώρους, ανάβεις κι ένα κεράκι, ρεμβάζεις και προς τη θάλασσα και μετά ανεβαίνεις ξανά τα σκαλιά.

Στη συνέχεια θα κατηφορίσουμε ως την παραλία περνώντας ανάμεσα από εκτάσεις που έχουν πυρποληθεί από εμπρηστές αρκετές φορές κατά το πρόσφατο παρελθόν. Όλες αυτές οι βουνοπλαγιές κάποτε ήταν κατάφυτες από πυκνά πευκοδάση και τώρα θυμίζουν σεληνιακό τοπίο...ΠΗΓΗ http://partetavouna.blogspot.gr/2010/12/blog-post_19.html