Μαράθι

Του Θωμά Παναγιωτόπουλου

Αφού εξαντλήσαμε όσα περιθώρια απόλαυσης μας είχαν απομείνει, κάποια μέρα πλεύσαμε ως το Μαράθι, μερικές εκατοντάδες μέτρα απέναντι από τις δυτικές ακτές των Αρκιών. Στην ανατολική πλευρά της μικρής αυτής νησίδας, που η συνολική ακτογραμμή της είναι μικρότερη από δυο ναυτικά μίλια, βρίσκεται ο απάνεμος όρμος που αποτελεί και το φυσικό λιμάνι της.

Εδώ βρίσκεται και η μοναδική παραλία του νησιού, που στρωμένη με ψιλή άμμο, κάτω από τα αρμυρίκια και τα σκίνα, φιλοξενεί τους πολυάριθμους επισκέπτες της. Καραβάκια γεμάτα με κόσμο, που καταφθάνουν από την Πάτμο και τους Λειψούς, δένουν στους δυο μικρούς μόλους που βρίσκονται δεξιά και αριστερά από τον μυχό του όρμου. Στον λιγοστό υπόλοιπο χώρο των δυο μόλων, συνωστίζονται για να χωρέσουν μικροί στόλοι από μικρά σκάφη, ενώ τα μεγαλύτερα μένουν αγκυροβολημένα αρόδου, γεμίζοντας στην κυριολεξία ολόκληρο το χώρο του φυσικού λιμανιού. Για καλή μας τύχη, βρήκαμε κάποιους

καλούς φίλους από τη Χίο και πλαγιοδετήσαμε πάνω τους, αυξάνοντας τον ήδη υπερβολικό αριθμό φουσκωτών που ήταν δεμένα μεταξύ τους. Τρεις ολόκληρες σειρές από φουσκωτά πλαγιοδετημένα το ένα πλάι στο άλλο, με περισσότερα από έξι ή επτά σκάφη η κάθε μια, σχημάτιζαν μια μεγάλη πλωτή εξέδρα, μαρτυρώντας ταυτόχρονα πως κάτι πολύ όμορφο συμβαίνει εδώ. Με την εντύπωση πως βρισκόμασταν σε κάποιο πλωτό ναυτικό σαλόνι, παρατηρούσαμε ένα προς ένα τα διάφορα σκάφη. Ότι έβαζε ο νους σου, βρισκόταν εδώ. Μικρά και μεγάλα, ογκώδη και βαριά, ελαφριά και πιο κομψά, με ρηχές ή βαθιές γάστρες, ανοιχτά ή καμπινάτα, με μονούς ή διπλούς κινητήρες. 
Ένα πράγμα ήταν μόνο κοινό σε κάθε σκάφος. Το χαμόγελο και η χαρά, που ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα κατόχων και πληρωμάτων.  

Αυτή η τυχαία και χαρούμενη σύναξη σ΄ αυτό το μικρονήσι, μ΄ έκανε να επισφραγίζω την απάντηση στο ερώτημα που κατά καιρούς μας βασανίζει: υπάρχει τελικά το ιδανικό σκάφος; 
Λάτρης των θαλάσσιων δρόμων και της απόλυτης πλεύσης, έψαχνα πάντοτε ανάμεσα στα βαθύγαστρα σκάφη-deep V hulls- για να βρω το ιδανικότερο, απορρίπτοντας εύκολα όλα τα υπόλοιπα, προσπερνώντας μάλιστα το βάρος και τις υψηλές καταναλώσεις που απαιτούσαν οι θηριώδεις κινητήρες. Με τα χρόνια όμως, γνωρίζοντας πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, διαπίστωσα πως δεν υπάρχει το ιδανικό σκάφος. Ή αν θέλετε, υπάρχουν πολλά σκάφη που είναι ιδανικά, γιατί απλά τα κριτήρια επιλογής είναι διαφορετικά και πολύ υποκειμενικά. Πως το σημαντικότερο κριτήριο που κάνει ένα σκάφος ιδανικό, είναι η συγκεκριμένη χρήση για την οποία προορίζεται. Ψάρεμα, ταξίδια, ναυτικός τουρισμός, υψηλές επιδόσεις ή κοντινές οικογενειακές βόλτες. Αν σταχυολογήσουμε πολύ καλά, τον εαυτό μας πρώτα, και αφού καταλήξουμε τι είδους ψυχαγωγία στη θάλασσα μας ικανοποιεί περισσότερο, είμαστε πολύ κοντά για να κάνουμε τη σωστή επιλογή.  
Μπορεί τελικά να μην υπάρχει το ιδανικό σκάφος, σίγουρα όμως υπάρχει ο ιδανικός ιδοκτήτης για κάθε σκάφος.
Γιατί, ιδανικό σκάφος είναι αυτό που κάνει τον κάτοχό του ευτυχισμένο.  Και αυτό ακριβώς το πράγμα εισέπραττα τώρα, κοιτώντας απλά τα ευτυχισμένα πρόσωπα γύρω μου. 


Βγήκαμε στο μόλο, περπατώντας πάνω στους πλωτήρες των φουσκωτών, και καθίσαμε στο ταβερνάκι του διάσημου πλέον Πειρατή. Κάτω από τη σκιά που μας εξασφάλιζαν τα αρμυρίκια, με τα τραπεζάκια δυο μέτρα από την ακροθαλασσιά, απολαμβάναμε το ουζάκι μας και τους φρέσκους θαλασσινούς μεζέδες που το συνόδευαν. Κάποια στιγμή, πήραμε τον χωματόδρομο που ξεκινά πλάι από το ταβερνάκι και ανηφορίσαμε για την κορυφή του χαμηλού λόφου. Σε λίγα λεπτά, πατήσαμε στην κορυφογραμμή του, όπου βρίσκεται το εκκλησάκι του Αη Νικόλα. Κατάλευκο, με τον μικρό μπλε τρούλο του να δεσπόζει ανάμεσα στα ερείπια του παλιού λιθόκτιστου οικισμού. Από εδώ, η θέα προς τον καλοσχηματισμένο όρμο με τα καταπράσινα νερά, είναι πολύ όμορφη. Τα αρμυρίκια στη σειρά, καταλαμβάνουν την αμμουδιά απ΄ άκρο σ΄ άκρο, πάνω στην οποία βρίσκονται τα ταβερνάκια του Πειρατή, του Σταυράγκου και του Παντελή. Τα τρία πολύ όμορφα ταβερνάκια, χωμένα κυριολεκτικά στο πράσινο, μέσα σ΄ ένα πολύ γοητευτικό περιβάλλον, και τα λιγοστά ενοικιαζόμενα δωμάτια που βρίσκονται ακριβώς από πίσω τους, αναλαμβάνουν την ευχάριστη διαμονή των επισκεπτών. Αυτή είναι όλη κι όλη η υποδομή του μικρού αυτού παράδεισου.

Τα τελευταία χρόνια, η όμορφη αυτή γωνιά του Αιγαίου, έχει γίνει το «στέκι» πολλών σκαφών. Για πέντε ολόκληρους μήνες υπάρχει συνεχής κίνηση στο φυσικό λιμανάκι, το οποίο χρησιμοποιούν πολλά διερχόμενα σκάφη ως σταθμό ξεκούρασης και ανάπαυλας. Αν και έχει χαθεί λίγο, εκείνη η γλυκιά μοναχικότητα και η απόλυτη γαλήνη που το χαρακτήριζε, εξακολουθεί να είναι ένας θαυμάσιος τόπος που μας γοητεύει αφάνταστα. Ένας τόπος, όπου πάντοτε φροντίζουμε να προγραμματίζουμε μια τουλάχιστον διανυκτέρευση, όταν περιπλανιόμαστε στα Δωδεκάνησα.  ΠΗΓΗhttp://www.ribadventure.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=229:marathi&catid=37:eastern-aegean-dodecanese&lang=el&Itemid=241